30 Mayıs 2016 Pazartesi

Bir Şiir : Y'OL




ayrılık günlerini sonradan niçin sisli bir perde gibi hatırlarız diye sordum. 
öfkeni unutma dedim kendime her gün, unutursan düşersin dedim. 
her gün en az bir saati ayakta durmaya, dimdik durmaya ayırdım. 
her gün ömür sözcüğünü bir kez kalbimden geçirdim. 
her gün ömür sözcüğü kömür gibi tınladı içimde. 
her gün sana içimden bir kez sevgilimdiye seslendim. 
her gün sana bir kez zalim diye seslendim.
her gün, yan yana oturup birbirine rikkatle bakan iki yaşlı kadını düşündüm. 
her gün o kadınların bu fotoğrafı yırtıldı dedim.
her gün ah ettim bir kere, bir kere o âh'ı geri aldım. 
her gün  yol arkadaşım dedim, kahırla kapladım sözlerimi. 
her gün acını tattım. 
her gün unutmak için değil, unutmamak için ağu kattım kalbime. 
her gün insan olmak ne çok kusur içeriyor diye düşündüm. 
her gün bir kilidi açmaya çalıştım. 
başka bir şey vardı, başka bir şey; ben sana dünyanın değil yeryüzünün diliyle seslenmiştim. 
çile nedir, günah ne? 
bana ne bunlardan. 
dünyanın merkezi sendin
her gün ben senden uzayan uçsuz bucaksız bir kara.


Birhan Keskin


Hiç yorum yok:

Yorum Gönder